Żona lojalna, żona nielojalna

Czasem lubię sobie popodglądać, co się dzieje u koleżanek blogerek. Dowie się człowiek czegoś, pozna bliżej mamę mieszkającą w zupełnie innym zakątku Polski, na chwilkę wejdzie w cudze życie.

Są jednak sprawy, których zrozumieć nie mogę i budzą we mnie obawy. Dlaczego, drogie panie, tak nie lubicie swoich mężów, że fundujecie im czarny PR? Co jest takiego w publicznym narzekaniu na najbliższe osoby? 

Nie lubię czytać, że pewien pan nie sprząta po sobie skarpetek a inny potrafi tylko zagotować wodę na herbatę i nawet to robi bardzo niechętnie. Nie chce mi się wierzyć, że wasi mężczyźni przychodzą z pracy do domu i od razu siadają do komputera spędzając przy nim całe popołudnia i wieczory, że śmieci nie wyrzucą, że zakupów nie zrobią. Może to kwestia złego dnia, zespołu napięcia przedmiesiączkowego albo zmęczenia dzieckiem lub pracą, że nagle byle pierdoła urasta do rangi tragedii narodowej i trzeba się wygadać, wypisać, wyżalić? Tylko dlaczego od razu w kategoriach ostatecznych, że zawsze, że nigdy? 

Zastanawiam się, jak wiele z tych kobiet zdaje sobie sprawę, że to o nich świadczy. I świadczy źle. Bo dlaczego dojrzała, świadoma siebie kobieta, pozwala się traktować przedmiotowo i lekceważyć? Jak to się dzieje, że nie potrafi, z teoretycznie najbliższą jej osobą, ustalić zdrowych, sprawiedliwych i partnerskich zasad wspólnego życia? A co z lojalnością, podstawą udanego związku? 

Takie historie sprawiają, że wydaje mi się, iż tak mało jest udanych związków. I że ludziom tak bardzo nie chce się postarać o wartość wspólnego życia. To po co się babo wiążesz się z niedojrzałym dupkiem, który widzi tylko czubek własnego nosa? Czy wy naprawdę nie potraficie wyobrazić sobie, jak będzie wyglądało wasze życie z takim a nie innym facetem? Aż chce się powiedzieć: widziały gały, co brały. 

Ja wiem, że miłość jest ślepa. Czasem bywa też głucha i ma zatkany nos. Wiem też, że zadaję bardzo dużo pytań. Ale w tych pytaniach siedzi lęk. Przecież stada nieszczęśliwych kobiet wychowywać będą nieszczęśliwe dzieci. Tym dzieciom zabraknie później odwagi, by zawalczyć o swoją rodzinę, o pracę, o przyszłość. Przecież nie mają skąd czerpać wzorców. Tak nie powinno być.

Wymądrzam się. Ale u nas też czasem pojawiają się brudne skarpetki albo puste opakowanie po jedzeniu w lodówce. Z mojej strony zdarzają się niemożliwe do opanowania histerie i zapominanie o zakupie mleka do kawy (a także cukru, masła i papieru toaletowego). Jesteśmy prawie doskonałym małżeństwem ;) Rzecz w tym, że po 13 latach wspólnego życia wiem, że trzeba ze sobą rozmawiać, nawet o sprawach przykrych, że egzamin zdaje ustalenie zasad panujących w domu, że lepiej coś (siebie, kogoś) naprawić niż wyrzucić.